Philip Hoorne heeft zich in enkele jaren een eigen plaats verworven in de poëzie. Dat blijkt opnieuw uit zijn recentste bundel, Het ei in mezelf. De dichter zit duidelijk met een ei. Zijn onmacht en innerlijke zwakheden tracht hij te compenseren door een stoere pose. Dat levert enkele hilarische, sterk theatrale scènes op, die doen denken aan de oude filmcomedies van iemand als Buster Keaton; de dichter richt bv. een ravage (om niet te zeggen, slachting) aan in een restaurant omdat de bediening hem niet bevalt... Die groteske vertekening is in de meeste gevallen echter veel minder extreem uitvergroot. Veelal houdt Hoorne het bij ironie en ontmaskering, met een zegging die tegelijk berust op een romantisch heimwee en een light-verse-afstandelijkheid. Niet enkel de dichter zelf verschijnt in deze verzen als een opzichtig personage, ook de wereld blijkt bij nader toezien één onmetelijk schouwtoneel, dat de toeschouwer vervult met verbazing maar evenzeer met sympathie. Dat de taal hier vol effecten zit, spreekt haast voor zich, aangezien die bevreemdende sfeer met de humoristische ontmaskering onmogelijk is zonder een dichterlijk vakmanschap. Beelden en observaties zijn duidelijk een grote kwaliteit van deze poëzie, ook al weet Hoorne niet altijd een even geslaagde dosering te bereiken. De ambitie van de dichter blijft misschien nog wat te bescheiden, maar dit is alleszins een poëzie die snakt naar lezers, veel lezers. [Dirk De Geest]

Dichter, schrijver en recensent Philip Hoorne (1964) publiceerde eerder twee gedichtenbundels en een bloemlezing. Ook op internet is hij zeer actief. Zijn poëzie is in deze nieuwe bundel weer even toegankelijk als hilarisch. Hoorne kijkt met koortsige blik naar het alledaagse en verwoordt zijn observaties in soms lange versregels met de allure van een virtuoos die vibrafoon speelt: de stokken dansen over het instrument en raken steeds minstens vier tonen tegelijk. Hoorne is een muzikaal dichter, die nu eens melancholisch dan weer vrolijk, maar in beide gevallen met een tegenkant in de ondertoon en een illusionistische ironie zijn emmers met woorden op de lezer uitstort. Zo speels en onacademisch of anti-would-be-filosofisch zie je ze zelden meer, die hedendaagse dichters. Hilarisch is zijn taal wel, maar Hoorne beoefent de hilariteit zo serieus dat hij respect afdwingt en dankbaarheid.